เมื่อเข้าใจลูก…มีชัยไปกว่าครึ่ง พ่อแม่ส่วนใหญ่ก็ไม่เคยคาดคิดว่าลูกจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่พ่อแม่ดุลูกตะคอกลูกบ้าง พ่อแม่ไม่เคยคิดที่จะนึกถึงลูกหรือเข้าใจความรู้สึกของลูก แม้แต่จะรับฟังลูกเลยโดยเรื่องบางเรื่องที่ลูกอยากอธิบายแต่ถูกปิดกลั้น และไม่เคยได้ระบายให้พ่อแม่ได้ฟัง แต่เพียงพ่อแม่มองแค่ว่าเขาเป็นเด็กจะต้องขู่ ต้องดุ ต้องเสียงดัง ให้เขากลัว เพื่อที่เขาจะได้ไม่ออกนอกลู่นอกทาง พ่อแม่บางคนคิดอาจจะรู้สึกเสียใจเวลาที่ด่าลูก แต่ถ้าพอแม่เลิกด่าเดี๋ยวเขาก็คงหาย และเกิดมีเหตุการณ์หนึ่งที่ลูกท้องเสียที่โรงเรียน พ่อแม่แค่รู้ว่าลูกอึใส่ชุดนักเรียนเท่านั้น ไม่ได้ฟังอะไรเลย พอเจอหน้าลูกก็ด่าอย่างเดียว อะไรนี่อยู่ป.3 แล้วนะ ห้องน้ำโรงเรียนก็มี ทำไมไม่เข้าห้องน้ำ ทำไมอึใส่กางเกง แล้วไม่อายเพื่อนหรอ อึตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็เลยบอกพ่อเขาว่าเนี่ยลูกอึใส่กางเกง แล้วพ่อถามแม่บอกลูกว่าอย่างไร แม่บอกก็ด่าสิ พ่อพูดว่าทำไมทำกับลูกแบบนั้น ลูกอายที่โรงเรียนพอแล้วแทนที่แม่จะปลอบใจถามลูกว่าเกิดอะไรขึ้น จุดเปลี่ยนที่ต้องเปลี่ยนเพื่อ..ลูก เพราะเราไม่รู้ที่โรงเรียนลูกเจอกับอะไร ทำไมถึงพูดกับลูกแบบนั้น เขาอายเพื่อน อายครู เขาไม่สามารถที่จะเถียงแม่ได้ ไม่สามารถที่จะตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยากพูดก็พูดไม่ได้ อยากหนีก็หนีไม่ได้ นั่นแหละ แม่ก็จุก ตอนนั้นทำให้ตัวแม่รู้สึกว่าอยากเปลี่ยนตัวเอง คือมองย้อนไปว่า ทำไมฉันใจร้าย ใจดำ ใจยักษ์ ใจมารได้ขนาดนี้ ฉันจะต้องเปลลี่ยนตัวเอง ถ้าฉันไม่เปลี่ยนตัวเอง ฉันคงจะไม่ได้ลูกกลับ ณ ตอนนั้นเป็นจุดเปลี่ยนก็เริ่มแบบมองหน้าลูก เขาแทบจะไม่มีความสุขเลยเวลาที่เขาอยู่ในบ้าน แต่เขาไปไหนไม่ได้ ไม่เคยเห็นลูกมีรอยยิ้มมากก่อน ตั้งแต่ 3 […]